Poznato je da Salahudin Ejubi, jedan od najvećih heroja islamske historije, nije bio osvetoljubiv niti okrutan čovjek. Nije bio zlopamtilo i obično se protivio osveti. Kada bi saznao da je neki njegov vojnik loše postupao prema zarobljenicima, ili tlačio civile i nejač, žestoko bi ga kažnjavao.
Međutim, čak se i kod Salahudina našao jedan upečatljiv izuzetak. Postojao je jedan franački vitez, po imenu Rejnald Šatiljonski, nemilosrdni krvnik i oličenje zla.
Salahudinova mržnja prema Rejnaldu bješe čista – nije je mutilo osjećanje praštanja, velikodušnosti, dobrote pa čak ni oholosti zbog koje bi se ovaj čovjek smatrao crvom nedostojnim sultanovog prijezira. Rejnald je u periodu mira susretao karavane muslimana, pljačkao trgovce i nemilosrdno ubijao žene i djecu, čak je i otvoreno govorio da će lično otići u Medinu, iskopati kosti Allahovog poslanika i zapaliti ih. Salahudin se tada zakleo da će, ukoliko mu se ikada ukaže prilika, lično odrubiti glavu tom posjetiocu iz pakla. Njegovi vojnici su Rejnolda lovili danonoćno, ali uvijek im je uspijevao pobjeći, a kad bi donosili izvještaje o neuspjelim potjerama, Salahudin bi mirno odgovarao:
- "Allah čuva đavola za mene, ubiću ga sopstvenim rukama."
Dogodi se 1187. godine da u čuvenoj bici kod Hittina Salahudinova vojska potuče krstašku vojsku, u kojoj su se bili našli i krstaški kralj Gi i Rejnold Šatiljonski, koje muslimanska vojska zarobi. Kucnuo je čas za ispunjenje zakletve. Sultan bezizraznog lica naredi:
- "Podignite mi šator usred polja na kome smo dobili ovu bitku, i dovedite mi zarobljenike."
Vojnici učiniše kako im bi zapovijeđeno, i nekoliko trenutaka kasnije Salahudin pristupi šatoru u kojem su, iznemogli od žeđi, klečala dva zarobljenika. Naredi da se kralju Giju donese pehar hladne vode. Dok je Gi žedno pio vodu, sultan mu smirenim tonom reče:
- "Budi miran, kralj ne ubija kralja."
Kralj Gi duboko izdahnu i pognu glavu. Zatim se Salahudin obrati Rejnaldu:
- "Usudio si se da počiniš svetogrđe nad našim svetim gradom Mekkom. Potom si učinio još strašnije zločine svojim izdajstvom i napadima na nenaoružane karavane. Dvaput sam se zakleo pred Allahom da ću te ubiti sopstvenim rukama i sada je vrijeme da ispunim svoj zavjet."
Rejnald trepnu ali nije molio za milost. Salahudin izvadi mač, snažno ga udari po vratu između ramena i glave i prepolovi ga.
Nedugo poslije, muslimanska vojska je povratila Jerusalem iz krstaških ruku a da nije ubila niti jednog civila, a od tada do danas je muslimanski svijet ostao moliti Allaha da mu podari vladare kakav je bio Salahudin Ejubi.
Međutim, čak se i kod Salahudina našao jedan upečatljiv izuzetak. Postojao je jedan franački vitez, po imenu Rejnald Šatiljonski, nemilosrdni krvnik i oličenje zla.
Salahudinova mržnja prema Rejnaldu bješe čista – nije je mutilo osjećanje praštanja, velikodušnosti, dobrote pa čak ni oholosti zbog koje bi se ovaj čovjek smatrao crvom nedostojnim sultanovog prijezira. Rejnald je u periodu mira susretao karavane muslimana, pljačkao trgovce i nemilosrdno ubijao žene i djecu, čak je i otvoreno govorio da će lično otići u Medinu, iskopati kosti Allahovog poslanika i zapaliti ih. Salahudin se tada zakleo da će, ukoliko mu se ikada ukaže prilika, lično odrubiti glavu tom posjetiocu iz pakla. Njegovi vojnici su Rejnolda lovili danonoćno, ali uvijek im je uspijevao pobjeći, a kad bi donosili izvještaje o neuspjelim potjerama, Salahudin bi mirno odgovarao:
- "Allah čuva đavola za mene, ubiću ga sopstvenim rukama."
Dogodi se 1187. godine da u čuvenoj bici kod Hittina Salahudinova vojska potuče krstašku vojsku, u kojoj su se bili našli i krstaški kralj Gi i Rejnold Šatiljonski, koje muslimanska vojska zarobi. Kucnuo je čas za ispunjenje zakletve. Sultan bezizraznog lica naredi:
- "Podignite mi šator usred polja na kome smo dobili ovu bitku, i dovedite mi zarobljenike."
Vojnici učiniše kako im bi zapovijeđeno, i nekoliko trenutaka kasnije Salahudin pristupi šatoru u kojem su, iznemogli od žeđi, klečala dva zarobljenika. Naredi da se kralju Giju donese pehar hladne vode. Dok je Gi žedno pio vodu, sultan mu smirenim tonom reče:
- "Budi miran, kralj ne ubija kralja."
Kralj Gi duboko izdahnu i pognu glavu. Zatim se Salahudin obrati Rejnaldu:
- "Usudio si se da počiniš svetogrđe nad našim svetim gradom Mekkom. Potom si učinio još strašnije zločine svojim izdajstvom i napadima na nenaoružane karavane. Dvaput sam se zakleo pred Allahom da ću te ubiti sopstvenim rukama i sada je vrijeme da ispunim svoj zavjet."
Rejnald trepnu ali nije molio za milost. Salahudin izvadi mač, snažno ga udari po vratu između ramena i glave i prepolovi ga.
Nedugo poslije, muslimanska vojska je povratila Jerusalem iz krstaških ruku a da nije ubila niti jednog civila, a od tada do danas je muslimanski svijet ostao moliti Allaha da mu podari vladare kakav je bio Salahudin Ejubi.
No comments:
Post a Comment